Czym różni się rehabilitacja ortopedyczna od neurologicznej?
Rehabilitacja to szeroki obszar działań terapeutycznych, którego celem jest przywrócenie sprawności fizycznej i poprawa jakości życia pacjentów po urazach, operacjach czy w przebiegu chorób przewlekłych. W zależności od przyczyny ograniczeń ruchowych i ogólnego stanu zdrowia, proces rehabilitacyjny może przyjmować różne formy. Wśród najczęściej spotykanych rodzajów wyróżnia się rehabilitację ortopedyczną i neurologiczną. Obie służą poprawie funkcjonowania organizmu, ale różnią się zakresem, metodami oraz celami terapeutycznymi.
Jakie są główne założenia rehabilitacji ortopedycznej i neurologicznej?
Rehabilitacja ortopedyczna koncentruje się na układzie kostno-stawowym i mięśniowym. Jest najczęściej stosowana po złamaniach, skręceniach czy zabiegach chirurgicznych w obrębie narządu ruchu. Jej głównym celem jest przywrócenie sprawności ruchowej, siły mięśniowej oraz zakresu ruchu w stawach. W praktyce oznacza to pracę nad powrotem do codziennych czynności, od chodzenia po schodach po pełne obciążenie operowanej kończyny. Taka rehabilitacja w Żorach skupia się na ćwiczeniach aktywizujących, terapii manualnej i wykorzystaniu nowoczesnych urządzeń wspierających regenerację tkanek.
Z kolei rehabilitacja neurologiczna dotyczy pacjentów po udarach mózgu, urazach rdzenia kręgowego, w przebiegu stwardnienia rozsianego, choroby Parkinsona i innych schorzeń układu nerwowego. W tym przypadku kluczowe jest nie tylko przywracanie funkcji ruchowych, ale również stymulowanie układu nerwowego do odzyskiwania utraconych zdolności. Proces terapeutyczny jest zwykle dłuższy i bardziej złożony, ponieważ obejmuje także poprawę koordynacji, równowagi, zdolności poznawczych i integracji sensorycznej.
Dlaczego różnice w podejściu rehabilitacyjnym są tak istotne dla skuteczności terapii?
Odmienność między tymi dwoma rodzajami rehabilitacji wynika z innych źródeł problemów zdrowotnych. W przypadku urazów ortopedycznych organizm zachowuje pełną kontrolę nerwową nad kończynami, a problemem są ograniczenia mechaniczne, tj. uszkodzone tkanki, zmniejszona siła mięśni czy zrosty pooperacyjne. Dlatego celem terapii jest głównie odbudowa fizycznej sprawności i kontrola bólu. Natomiast w przypadku schorzeń neurologicznych trudnością jest zaburzona komunikacja między mózgiem a mięśniami. Nawet jeśli kończyny są anatomicznie nienaruszone, pacjent może mieć trudność z wykonaniem prostych ruchów, ponieważ układ nerwowy nie wysyła prawidłowych sygnałów.
